Niemal każdy chłopiec bawił się kiedyś w rycerzy. Ci mężni i bohaterscy wojownicy budzili grozę w sercach wrogów i podziw w karczmach. W tym artykule dowiesz się więcej o ich zwyczajach i obyczajach.
Rycerska miłość – ślubowanie.
Każdy rycerz musiał wybrać sobie kobietę, której ślubował wierną służbę. Jego wybranka najczęściej w przyszłości stawała się żoną, jednak nie zawsze. Zdarzało się, że wojownik ślubował wierność i służbę zonie innego ważnego rycerza lub nawet żonie władcy.
Rycerskie pojedynki.
Często owiane honorem i chlubą przynosiły rycerzowi nie tylko wiwaty i szacunek tłumu, ale i bogactwo. W zwyczaju było, że przegrany oddawał zwycięzcy swojego konia, zbroję lub wojenne łupy.
Ciekawostką jest, że zwycięzca pojedynku musiał pozostać na polu walki. Ta zasada, choć nie pisana w rycerskim kodeksie, nie pozwalała rycerzowi odejść.
Rycerska służba.
To najważniejsza rycerska zasada. Obowiązkiem rycerza była wierna służba ojczyźnie, królowi oraz swojej wierze. Poza tym królewscy wojownicy musieli unikać niesłusznych wojen, takich, które splamiłyby ich honor. Musieli pozostać mężczyznami szlachetnymi i prawymi.
Sieroty a kodeks rycerski.
W rycerskim kodeksie jest też wzmianka o sierotach. Rycerz w obowiązku miał nie tylko ochronę osieroconego dziecka, ale również jego rzeczy i własności. Marny byłby to człowiek honoru, który zaatakowałby kobietę, dziecko lub starca.
Rycerz w mieście.
Kolejnym obyczajem było, aby rycerz przybył do miasta w pełnym uzbrojeniu. Pokazywał tym, że zawsze jest w gotowości do walki. Na podstawie jego ekwipunku i jakości wyposażenia można też było określić poziom jego zamożności.
Rycerz jako ostatnia nadzieja.
Rycerz był nie tylko wojownikiem, ale i symbolem siły i nadziei. Nie mógł odmówić walki, powinien być do niej zawsze gotowy, a służba ojczyźnie to dla niego zarówno honor jak i obowiązek. Królewski zbrojny postrzegany był przez innych jako wzór. Często również był symbolem nadziei. Miał być tym, który nie ucieknie z pola bitwy i walczył będzie o wolność swojego kraju do ostatniej kropli krwi.
Herb i barwy.
Każdy rycerz miał swój herb i barwy rodowe, a także zawołanie. O ile barwy i herb to po prostu znaki rodowe, to czym było zawołanie? Zawołanie było najczęściej pojedynczym słowem, który zbierał wszystkich z rodu rycerza.
Ułaskawienie.
Skazaniec mógł zostać ułaskawiony przez wybrankę serca. Jeśli kobieta zarzuciła mu na głowę białą chustę oznaczało to, że ręczy za jego niewinność i pragnie zostać jego żoną.
Wezwanie rycerza.
Jeśli rycerz został wezwany przez swojego króla, miał zjawić się u niego jak najszybciej konno i w pełnym uzbrojeniu. Jeśli nie wywiązał się z tego obowiązku władca mógł ukarać go pieniężnie, a nawet odebrać lenno.
Kim był rycerz?
Najczęściej rycerz miał już w rodzinie rycerza. Mógł nim być ojciec czy wuj. Od dziecka uczył się fechtunku i przygotowywał do roli królewskiego wojownika. Rycerz musiał umieć:
- walczyć wręcz.
- jeździć konno,
- władać mieczem,
- polować na dziką zwierzynę,
- czytać,
- pisać,
- posługiwać się sztućami,
- zabawiać damy.
Zanim jednak młody chłopak został rycerzem, stawał się giermkiem, czyli pomocnikiem starszego wojownika. Dbał o zakładanie i zdejmowanie zbroi swojego pana, polerował jego oręż, karmił i czesał wierzchowca. Ogólnie rzecz ujmując, usługiwał z nadzieją, że kiedyś to on będzie miał swojego giermka.
Rycerskie życie było pełne przygód, walki i honoru, ale nie brakowało w nim krwi, ran i bólu. Rycerz co prawda żył w dostatku, ale z każdą wojenną wyprawą ryzykował życiem.
